ಬಾಲ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಗತಕಾಲದ ವೈಭವ ನೆನಪಾಗಿ ಆ ದಿನಗಳನ್ನು ಕಾಣಲು ಮನಸ್ಸು ತುಡಿಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ time and tide wait for no man ಅಂದಹಾಗೆ ಕಳೆದುಹೋದ ದಿನಗಳೆಂದೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಏನೋ ನೆನಪು ಎಂಬ ಸೌಲಭ್ಯವನ್ನು ದೈವ ಒದಗಿಸಿದ್ದು; ದನಗಳ ಥರ ಮೆಲುಕು ಹಾಕು ಆಗಿ ಹೋದ ಘಟನೆಗಳನ್ನ, ಮಾಯವಾದ ಘಳಿಗೆಗಳನ್ನ ಎಂದು. ನನಗೆ ನೆನಪಿರುವಂತೆ ಸುಮಾರು ನಾನು ೫ ವರ್ಷದವನಾಗಿದ್ದಾಗಿನ ಘಟನೆಗಳು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿದಿದೆ. ಯಾವುದಕ್ಕೋ ಹಠ ಮಾಡಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಮಹಡಿಯಮೆಲಿನ ಬೆಡ್ರೂಮಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ನದಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾ ಸುಮ್ಮನಿರು ಅಳಬೇಡ ಈಗ ಆನೆಗಳು ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಬರುತ್ತವೆ ಎಂದು. ಆನೆ ಎಂದ ಕೂಡಲೇ ಅಳು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ನಾನು ತದೇಕ ಚಿತ್ತದಿಂದ ಹೊಳೆಯ ಕಡೆಗೆ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತೆ. ಎಷ್ಟೇ ಹೊತ್ತಾದರೂ ಆನೆಗಳೂ ಬರಲಿಲ್ಲ ಆಮೆಗಳೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅಳು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಹೂಡಿದ ತಂತ್ರ ಇದು.
Advertisements
